Carlos Gardel: tachtig jaar is niets

Zangers hebben de eigenaardige neiging om neer te storten. De dag dat Buddy Holly crashte op weg naar een volgend optreden, 3 februari 1959, staat bekend als The Day The Music Died, naar het nummer American Pie van Don McLean. Onder anderen Otis Redding, Patsy Cline, John Denver volgenden zijn voorbeeld.

Toch was Buddy Holly zeker niet de eerste. Die eer gaat waarschijnlijk naar Carlos Gardel, de Koning van de Tango, die voor de Tweede Wereldoorlog furore maakte in Latijns-America, maar ook in Frankrijk en de Verenigde Staten.

Zijn leven is gehuld in nevelen. Niemand weet precies waar hij geboren is. Het kan Argentinië zijn, maar ook Uruguay of Frankrijk. Volgens eigen zeggen werd hij geboren in Buenos Aires, op tweeënenhalf jarige leeftijd. Waarschijnlijk om zijn moeder niet te schande te maken omdat zij ongehuwd zwanger was geworden.

Ook zou hij in 1915 zijn neergeschoten door de vader van Che Guevarra. Maar ook daar lopen de meningen uiteen.

Vast staat dat hij de grondlegger is van de tango-canción, drie minuten durende tangoliederen, waarvan hij er honderden opnam. Vele worden nog steeds gezongen, gespeeld en beluisterd. Als je ze terughoort is het bijna ongelovelijk dat ze bijna een eeuw geleden werden opgenomen.

Een van de mooiste is Volver, waarin hij de terugkeer naar de geboortegrond bezingt. Gardel tekende voor de muziek. De tekst is van Alfredo Le Pera, die bij dezelfde vlucht omkwam. Latijns-Amerika hield aan het lied het gezegde Veinte años no es nada (twintig jaar is niets) aan over.

De tragiek is dat Gardel het schreef in 1935, het jaar dat hij onderweg van de VS naar Argentinië terugkeerde en in Colombia crashte. Maar ook zonder die wetenschap: prachtig. Voor zijn muziek geld: ook tachtig jaar is niets.